Katinka Franken: ‘Ik had onlangs een eerste afspraak met een cliënt die al jaren worstelde met een dwangstoornis. Hij vertelde me dat hij in groep 7 van de basisschool was blijven zitten en dat hij toen te horen had gekregen: dat wordt nooit wat met jou. Terwijl zijn vrienden na de basisschool naar de havo gingen, was hij naar het vmbo gestuurd. Hij zei: ‘Sindsdien is er voor mij sprake van een leven vóór en een leven ná groep 7.’ Ervoor was hij onbevangen en had hij veel vrienden, maar erna werd alles anders. Hij ging op zijn woorden letten en keihard zijn best doen, maar veel hielp dat niet. Hij zei: ‘ik was altijd de mindere.’ Maar waar we samen ook achter kwamen, was dat hij al twee jaar in behandeling was voor zijn dwangstoornis, maar dat hij dit verhaal nog nooit aan iemand had verteld, want, zei hij, er was niet naar gevraagd. Terwijl goede diagnostiek voor mij inhoudt dat de cliënt het hele verhaal vertelt. Hoe kunnen we hem of haar anders snappen?’