Wat opvallend is aan de bestaande CGT-handleidingen voor de bipolaire stoornis, is dat deze veel basiselementen bevatten van de algemene, niet-psychotherapeutische behandeling van de bipolaire stoornis, namelijk: psychoeducatie, symptoomherkenning, dagstructuur en slaapritme, en zelfmanagement. Hierdoor is het vooral een combinatie van psychoeducatie en gedragstherapie. Mansell geeft terecht aan dat de kernelementen van vooral de cognitieve therapie ontbreken in huidige handleidingen, namelijk: de huidige situatie, intrusies, betekenisgeving, veiligheidsgedrag, meta-cognitieve overtuigingen en eerdere levenservaringen.1 Hierdoor is er onvoldoende ruimte om je als psychotherapeut te richten op de specifieke probleemgebieden van de bipolaire stoornis. Toch is het met de huidige kennis over psychologische mechanismen goed mogelijk om CGT in te richten op de kernproblematiek van de bipolaire stoornis (zie figuur 1). In dit artikel beschrijven we twee casussen die voldoen aan de eerdergenoemde typeringen van een bipolaire stoornis.
