Sommige behandelaren putten in de behandeling uit eigen ervaringskennis, wat van grote meerwaarde kan zijn voor de behandeling. Simona Karbouniaris, onderzoeker bij het Kenniscentrum Sociale Innovatie, concludeert dit uit haar promotieonderzoek naar de inzet van ervaringsdeskundigheid door ggz-professionals.
Hoewel ontwrichtende levenservaringen vaak een aanleiding of motivatie vormen om in de ggz te gaan werken, is het voor de meeste behandelaren niet vanzelfsprekend om hierover openhartig te zijn. Mogelijke belemmerende factoren voor zelfonthulling zijn de werk- en opleidingscultuur, handelingsverlegenheid en de (vaak onterechte) aanname dat het inbrengen van eigen ervaringen de cliënt kan belasten of zelfs beschadigen. Ook in leertherapie en intervisie is de drempel om eigen ervaringen bespreekbaar te maken vaak hoog, en daarbij wordt al snel gedacht aan risico’s voor de behandeling in plaats van aan de kansen.
Als behandelaren eigen ervaringen al benoemen is dat vaak met het doel om deze niet te laten interfereren met toekomstige behandelcontacten met de patiënt. Dit terwijl internationale beroepsorganisaties zoals het Royal Australian & New Zealand college of Psychiatrists en British Psychological Society stellen dat ‘eigen ervaringen een essentiële bijdrage kunnen leveren aan stigmavermindering’.1 Van de inzet van ervaringskennis door psychiaters worden in de literatuur ook uiteenlopende voordelen genoemd; van een sterke(re) therapeutische alliantie tot het verminderen van gevoelens van schaamte en stigma.
Het aanhoudende stigma op psychiatrische problematiek maakt echter dat veel behandelaren in de praktijk slechts aarzelend een boekje opendoen over eigen ervaringen en psychische problemen. Tegelijkertijd weten we dat naar schatting 45-75 procent van alle ggz-professionals ooit te maken heeft (gehad) met psychische ontregeling.2,3 Nogmaals, velen voelen zich om die reden dan ook aangetrokken tot het vak, al ziet slechts een minderheid van de behandelaren deze persoonlijke ervaring ook
