Pasgeleden was mijn jongste dochter ineens van de aardbodem verdwenen, ergens in Nieuw-Zeeland. De laatste plek waar ze door de gps was gesignaleerd, was in de buurt van een nationaal park. Ze is al ruim een jaar op reis door India, Thailand en Nepal, en als ze geen bereik zou hebben, vertelde ze dat van tevoren, maar deze keer had ze dat niet gedaan. En nu was het dus ineens stil. Berichtjes kwamen niet meer aan, haar telefoon werd niet opgenomen. Ze loopt niet in zeven sloten tegelijk, hield ik mezelf voor. Maar toen ik een bezorgd appje van mijn oudste dochter kreeg, waaruit aanzienlijk minder vertrouwen in een goede afloop sprak, werd het lastiger om mijn brein onder controle te houden. Iedere paar seconden dreven mijn gedachten naar mijn kind aan de andere kant van de wereld. Was haar telefoon misschien stuk? Hadden zij en haar vriend problemen met de auto? Waren ze misschien in een ravijn gereden? Nee, nee, die gedachte moest weg. Ze waren vast op avontuur in het Abel Tasman National Park, waar ze onverwachts geen bereik had. En het was niet mijn angst die mijn hoofd vulde, maar de angst van mijn oudste dochter, hield ik mezelf voor.

Die nacht sliep ik met mijn mobiel naast mijn hoofdkussen en ieder uur checkte ik mijn berichtjes. Niets. De volgende dag, inmiddels vijf dagen zonder teken van leven, volgden de gedachten elkaar nog sneller op. Ik zag ze komen en gaan, en keer op keer probeerde ik om niet mee te gaan met de angstscenario’s die mijn brein me ongewenst opdrong.

Gelukkig verscheen in mijn mail op dat moment het artikel over Mindfulness in dit nummer. Het herinnerde me aan de training die ik daarover had gevolgd en ik besloot een aantal basisoefeningen te doen en daarna een lange wandeling te maken. En die nacht, je raadt het vast al, werd ik om 3.15 uur gewekt door een blijmoedig berichtje van mijn kind. Ze had het geweldig naar haar zin en ja, sorry, ze was vergeten te vertellen dat ze geen bereik zou hebben.

Onlangs las ik de prachtige term: ‘het ongetemde brein’ en dat was precies zoals mijn brein voelde gedurende die lange dagen radiostilte. Tegelijkertijd realiseerde ik me dat ik het zonder mindfulness nog veel moeilijker zou hebben gehad. Eigenlijk zou het een standaard onderdeel van iedere behandeling moeten zijn, al was het maar voor dit soort momenten.