Kees wilde stoppen met de therapie. Na slechts een paar sessies waren zijn klachten als sneeuw voor de zon verdwenen. Zijn lichamelijke klachten hinderden hem niet meer, hij had veel beter contact met zijn vrienden en collega’s en voelde zich gelukkiger. Therapie was niet meer nodig volgens hem.

Mijn gevoel zei iets anders: hier klopt iets niet. Het was te mooi om waar te zijn. Kees sprak met een strak gezicht, terwijl de rode vlekken van spanning in zijn nek stonden. Ik probeerde door te vragen. Wat zat er achter? We hadden nog weinig opgepakt en waren net begonnen. Kees hield voet bij stuk. Hij beweerde dat de therapie hem goed had geholpen. Hij voelde zich weer goed en wilde per direct stoppen. Ik kreeg er geen speld tussen en kon niet anders dan meegaan in zijn verhaal. We sloten de therapie af.

Het hield me nog lang bezig. Waarom wilde hij zo plots stoppen? Ik twijfelde aan mezelf. Had ik iets over het hoofd gezien? Zeggen dat het goed gaat, terwijl de spanning er aan alle kanten van afspatte. Het was vreemd. Ik zou er niet achter komen. Ik moest het laten rusten.

Een paar maanden later kreeg ik een onverwacht telefoontje. Het was Kees. Hij had een kopie van de huisartsenbrief nodig, bedoeld voor zijn nieuwe behandelaar. Op het eerste gezicht een onschuldige vraag. Totdat hij vertelde dat hij bij de crisisdienst was beland na een suïcidepoging. Ik voelde een koude rilling over mijn rug. Dat was wat hij had achtergehouden. Mijn intuïtie had me niet bedrogen. Ik betrapte mezelf erop dat er een gevoel van schuld bij me omhoog borrelde. Had ik dit kunnen voorkomen? Ik voelde me geschokt en verdrietig. Het greep mij aan dat hij zich zo wanhopig had gevoeld en slechts één uitweg zag. Dit gevoel had hij niet durven en vooral niet willen delen in de sessies. ‘Ik had mijn besluit toen al gemaakt,’ zei hij.

Tot mijn verbazing zei hij ook: ‘Ik wil je bedanken’. Toen hij bij het spoor stond en voor de trein wilde springen, herinnerde hij zich iets uit een van de sessies: het belang van praten met een ander. Ondanks de enorme knoop in zijn maag, besloot hij zijn ouders te bellen. Tegen zijn verwachting in, reageerden ze bezorgd en vooral betrokken. Een last viel van zijn schouders. De huisarts werd ingeschakeld en nog dezelfde dag kwam de crisisdienst bij hen langs.

We beëindigden het telefoongesprek. Het gevoel van ontevredenheid wat ik destijds had, maakte plaats voor een gevoel van dankbaarheid over wat ik voor hem heb kunnen betekenen. De therapie had een zaadje geplant dat op het juiste moment was gaan ontkiemen.