Aan het eind van het MDO wordt een casus ingebracht van 21-jarige vrouw, die tot voor kort werd misbruikt door haar vader. We gruwen collectief en denken mee over indicatie en behandelplan. Dan stelt één van onze piogs de vraag of de vrouw niet eerst aangifte moet doen. De senior collega’s (waaronder ik) zakken achteruit. Er wordt iets gezegd over moeilijke weg, gezond gedrag, over hoe de vraag aan de cliënt beschuldigend kan overkomen. Maar eigenlijk geven we geen van allen een helder antwoord. Het is trouwens ook tijd, en we hebben nog meer te doen.

Twee weken later hebben we referaat en dezelfde piog is aan de beurt. Haar referaat gaat over de vraag of aangifte doen – of deelname aan het strafproces – therapeutisch is of juist niet. De senior collega’s, onder wie ik, kijken elkaar besmuikt aan; interessant onderwerp. Piog Judith is in de wetenschappelijke literatuur gedoken en heeft niet veel kunnen vinden. Er is gemengde evidentie voor het effect van het spreekrecht voor het slachtoffer; het kan zowel therapeutisch uitpakken (meer controle, minder boosheid) als niet-therapeutisch (want bij een vergelijking tussen wel of niet spreken wordt geen verschil gevonden). De eindconclusie luidt dat er meer interdisciplinaire samenwerking tussen recht en sociale wetenschappen moet komen; een actuele kwestie voor patiënten die klachten hebben naar aanleiding van misdrijven.

Altijd goed, om weer iets te leren. Maar eigenlijk is het nog veel beter dat piog Judith ons een spiegel voorhoudt. Dit is een belangrijk klinisch vraagstuk dat zich uitstekend leent voor een PICO, een methodiek waarmee je een onderzoeksvraag beantwoordt met behulp van evidence-based practice, en ze heeft het gewoon zelf opgepakt. Ik word ineens helemaal blij: als we zo worden opgevoed door onze opleidelingen komt het wel goed met die verbinding tussen wetenschap en praktijk!