Op grond van artikel 3 van de Wet kwaliteit, klachten en geschillen zorg (Wkkgz) moeten zorgaanbieders hun organisatie zodanig inrichten dat ‘een en ander redelijkerwijs moet leiden tot het verlenen van goede zorg’. Wat ‘goede zorg’ is, hangt mede af van de door het veld opgestelde richtlijnen en standaarden. De IGJ houdt bij haar toezicht op zorgaanbieders dan ook rekening met die richtlijnen en standaarden.

Tegelijkertijd blijkt het in de praktijk niet altijd even gemakkelijk, en soms zelfs onwerkbaar, om volledig en doorlopend aan alle richtlijnen te voldoen. Personeelstekorten, budgettaire beperkingen of samenwerkingsproblemen met collega-zorgaanbieders in de regio; het zijn slechts enkele voorbeelden van mogelijke belemmeringen voor het handelen conform de richtlijnen. Kortom, de regels zijn één ding, de uitvoeringspraktijk is een tweede. Uit een recente uitspraak van de voorzieningenrechter van de rechtbank Limburg blijkt dat de IGJ daar rekening mee moet houden.

De IGJ had een zorgaanbieder een zogeheten ‘aanwijzing’ gegeven, omdat niet aan de normen voor bereikbaarheid en beschikbaarheid van zorg zou zijn voldaan. De zorgaanbieder ontkende dit niet, maar gaf aan er wel hard aan te werken en wees verder op het personeelstekort in de zorg en de lastige verstandhouding met collega-zorgaanbieders; zaken die het voldoen aan de richtlijnen zouden bemoeilijken. Verder wees de zorgaanbieder