Tuchtrecht of burgerlijk recht?
Onlangs diende een spraakmakende zaak voor het Tuchtcollege in Rotterdam. Drie co-assistenten dienden een klacht in tegen een internist, omdat hij hen tijdens het geven van onderwijs zou hebben betast.
Ook zou hij filmpjes hebben gemaakt terwijl zij slechts een onderbroek aan hadden. In deze zaak is nog geen uitspraak gedaan, één van de juridische vragen waar het Tuchtcollege zich over moet buigen, is of het wel ontvankelijk is om klachten van een coassistent tegen een opleider in behandeling te nemen. In een recente uitspraak werd een medisch specialist doorgehaald in het BIG-register, vanwege meerdere klachten van grensoverschrijdend gedrag en seksuele intimidatie van collega’s en arts-assistenten. Bijzonder is dat in dergelijke zaken de klacht niet door een patiënt of naaste van een patiënt is ingediend, maar door een werkgever, collega’s, of – hier – door studenten van de beklaagde arts.
Is het gewone recht niet passender?
Het lijkt in eerste instantie een goede zaak dat het (tucht)recht ook kan worden ingezet om wangedrag in de collegiale of opleidingssfeer te bestrijden, maar vanuit juridisch oogpunt vallen daarbij wel enkele kanttekeningen te maken. Allereerst roept het de vraag op of een tuchtrechtelijke maatregel wel de meest passende sanctie is; is het gewone recht vaak niet passender? Wat mij betreft dient de tuchtrechter buitengewoon zorgvuldig te motiveren wat het verband is tussen het betreffende (grensoverschrijdend) gedrag en de kwaliteit van de beroepsuitoefening.
En verder, waarom zou hierin voor professionals in de gezondheidszorg een ander juridisch regime moeten gelden
