Ons vak is voortdurend in ontwikkeling. En dat is maar goed ook, want er kan nog veel beter. Zo ook wat betreft psychotherapie voor patiënten met een ernstige psychische aandoening (EPA). In de rubriek ‘opinie’ houdt Anouk Bercht dan ook een helder betoog voor beter beschikbare en beter toegepaste psychotherapie voor deze groep. Bij de instelling waar ik werk, komen gelukkig steeds meer psychologen en psychotherapeuten in de FACT-(Flexibele Assertive Community Treatment)teams werken. Laatst gaf ik supervisie aan een opleideling die bij een FACT-team de GZ-opleiding deed en het was mooi om te zien hoe zij erin slaagde om angst- en stemmingsstoornissen te behandelen bij EPA-patiënten. Zo werkten een observatie-experiment en de taartpunttechniek bijvoorbeeld prima bij een autistische vrouw met een sociale angststoornis. Zij had hooguit een wat minder voor de hand liggende, angstige gedachte over wat mensen van haar zouden denken: ‘als mensen merken dat ik niet alles weet van klimaatverandering zullen zij mij afwijzen.’ En deze was natuurlijk vrij eenvoudig te tackelen. Ook de psychologische hulp voor mensen met hiv heeft veel goeds gebracht. Marieke Been, een van de grondleggers van de ‘hiv-poli’ van GGZ inGeest, die hierover geïnterviewd is voor de rubriek bijzonder specialisme, vertelde onlangs op haar afscheidssymposium over de beginjaren, toen er nog veel onbekend was over hiv en het stigma daardoor nog veel groter was. Zij pionierde, reisde vele avonden naar ziekenhuizen in de provincie om voorlichting te geven aan verpleegkundigen. Daar ging het letterlijk nog over de angst om mensen met hiv aan te raken. Zo was het in die tijd. Ik heb het zelf van dichtbij meegemaakt met een naaste met hiv, kennissen durfden hun kinderen niet met hem in het zwembad te laten zwemmen. Pure onwetendheid en angst, maar zo pijnlijk en kwetsend. Het was mooi om op het symposium te zien hoeveel er inmiddels veranderd is, qua levensverwachting natuurlijk, maar ook op het gebied van psychologische hulpverlening voor mensen met hiv. Gelukkig is het stigma inmiddels minder groot, maar het kan nog veel beter.
