De definitie van burn-out blijft echter ingewikkeld, zoals we kunnen lezen in het interview met Wilmar Schaufeli, die hier ook een boek over schreef. Het duidelijkst is het voor mensen met ernstige klachten, legt hij uit. Deze ‘diagnose’ is goed vast te stellen als het gaat om een verzameling van klachten die over een langere periode bestaan. Schaufeli stelt in het interview ook dat lichte klachten hele andere dingen te maken kunnen hebben en dat het label burn-out niet per definitie geldt voor mensen die soms vermoeid zijn, of die weinig zin hebben om naar hun werk te gaan.
In de ban van burn-out
Ik ben blij dat hij het zegt. Te vaak wordt naar mijn mening in dit soort situaties over burn-out gesproken. Dat label schept wellicht onnodig somber makende, negatieve verwachtingen, want herstel van een ernstige burn-out kan soms wel jaren duren, weten we. Daar zou ik me acuut zieker van gaan voelen, en gedragen. Christiaan Vinkers schreef recentelijk ook een boek over burn-out, ‘In de ban van burn-out’, waarin hij er juist voor pleit om ons op het voorkómen van burn-out te richten in plaats van op het eindstadium.
Als je minder plezier in je werk hebt, kan de oplossing soms heel erg voor de hand liggen, merkte ik onlangs. Een collega nam afscheid met een feestelijke borrel. Toen ik vroeg naar haar beweegredenen om iets anders te gaan doen, vertelde ze dat ze in de afgelopen tijd met weinig motivatie naar het werk was gegaan. Hierdoor sliep ze slecht en ze begon zich zorgen te maken over haar functioneren. Daarop had ze een gesprek met de manager aangevraagd. Die had haar heel open de verfrissende vraag gesteld: “Is het misschien tijd om eens een andere baan te gaan zoeken”? Zogezegd, zo gedaan. De collega is vol enthousiasme aan iets nieuws begonnen en heeft hiermee wellicht een burn-out voorkomen.
